Παρακολουθούσα τη ζωή μου, κρυμμένη πίσω απο ένα παράθυρο να με προσπερνά.

Η μοναξιά θόλωνε το τζάμι. Η θλίψη αμπάρωνε το παραθυρόφυλλο.

Το γέλιο και η χαρά τρίζανε από έξω.

Και εγώ... φοβάμαι.

φοβάμαι μην ραγίσει και φτάσουν ως εδώ.

Τα χρόνια μου που περάσαν... με προσπέρασαν.

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη

που με βιά μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

φωτογραφία: Τάσος Μπίρης
Τὸ δέντρο τῶν ἀγνοημάτων

Μιὰ συμφορὰ τυλίγεται στὸ δέντρο.

Ὅλοι οἱ ἀδικούμενοι δέντρα εἶναι

ἂν τὸ προτίμησαν αὐτό, μονάχα ν᾿ ἀδικοῦνται.

Ἡ συμφορὰ μὲ γήινο χρῶμα

τυλίγεται στὸ δέντρο.

Ὢ δύναμη τῆς ζωῆς

λιῶσε τῆς συμφορᾶς τὸ κεφάλι.

Νίκος Καροῦζος
Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,

να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,

όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,

οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι

ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

(Πρόλογος «Στο φως που καίει»)

-Κώστας Βάρναλης,
...

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.

Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.

Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι

σύντροφός μου ἢ καταδότης.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

απο το ποίημα ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

της Κικής Δημουλά