- Καλλιτέχνης: King Crimson
- Τραγούδι: Epitaph
Ο τοίχος στον οποίο οι προφήτες έγραψαν
Ραγίζει στις ραφές.
Επάνω στα όργανα του θανάτου
Το ηλιόφως φωτεινά λάμπει.
Όταν κάθε άτομο ξεσκίζεται
Με εφιάλτες και με όνειρα,
δεν θ' αφήσει κανείς πια δάφνινο στεφάνι
Καθώς η σιωπή πνίγει τις κραυγές.
Ανάμεσα στην σιδερένια πύλη της μοίρας,
Οι σπόροι του χρόνου σπάρθηκαν,
Και ποτίστηκαν από τις πράξεις εκείνων
Που ξέρουν και που είναι γνωστοί;
Η γνώση είναι θανάσιμος φίλος
Όταν κανένας δεν θέτει τους κανόνες.
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας βλέπω
Είναι στα χέρια των ανόητων.
Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιός μου.
Καθώς σέρνομαι σε ένα ραγισμένο και σπασμένο μονοπάτι
Εάν τα καταφέρουμε μπορούμε όλοι να καθίσουμε πίσω
Και να γελάσουμε.
Αλλά φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω,
Ναι φοβάμαι ότι αύριο θα κλαίω.