(πρώτη δημοσίευση: ΑΝΤΙΦΩΝΟ )
Τσικαμπούμ…
Σχετικά με την αποχώρηση του Αρη Σερβετάλη από την παράσταση του Ιονέσκο, Ρινόκερως, επειδή δεν γίνονται δεκτοί όλοι οι θεατές ανεξάρτητα από το αν είναι εμβολιασμένοι ή όχι σκέφτομαι τα εξής:
Αυτό που δεν έγινε από πολλούς κατανοητό, είναι ότι ο Σερβετάλης, έπαιξε στο έργο. Πρωταγωνίστησε πραγματικά. Όχι, δεν την ψώνισε λόγω της επιτυχίας, ή του ντόρου (για μένα επιτυχίας) που είχε η ταινία του «Ο Άνθρωπος του Θεού». Όπως κι ο Μπερανζέ, ο ήρωας του έργου, αρνήθηκε πεισματικά να γίνει Ρινόκερως. Μπείτε στον κόπο να διαβάσετε την υπόθεση, αν δεν έχετε δει το θεατρικό ποτέ.
Στα πρακτικά θέματα τώρα: Γιατί τόσο μίσος κι αλληλοσπαραγμός; Out of reach, out of touch, how you’ve learned to hate so much?
Αν ο Σερβετάλης έσπαγε το πόδι του, ή κορωνιαζόταν, θα ακυρωνόταν η παράσταση; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αντικαταστάτης; Αν για οποιονδήποτε λόγο αποχωρήσει ένας ηθοποιός από το σετ, καταστρέφεται και η παράσταση;
Εσείς που λέτε με θυμό ότι «έπρεπε να σκεφτεί και τους άλλους» εννοώντας τους υπόλοιπους ηθοποιούς που συμμετείχαν στο έργο, δεν αντιλαμβάνεστε ότι το έκανε επειδή πιθανόν σκέφτηκε και τους άλλους; Απλώς όχι τους δέκα, τους είκοσι, αλλά τους πολύ περισσότερους; Όλους τους άλλους;
Στην τελική πόσο υποκριτικό είναι να επιτρέπουν οι κυβερνήσεις να μπαίνουν οι άνθρωποι σαν σαρδέλες στα λεωφορεία χωρίς κανέναν έλεγχο, αλλά να μην μπορούν να μπουν στα καταστήματα ή στα θέατρα, ή στα εστιατόρια με τα προβλεπόμενα τεστς;
Κι ακόμη αν οι εμβολιασμένοι κολλάμε, αλλά και μεταδίδουμε κανονικά τον ιό, για ποιον λόγο δεν πρέπει να ελεγχόμαστε επίσης; Για να μη χαθεί το «προνόμιο;» Ποιο προνόμιο; Να κολλάμε τους άλλους χωρίς να μας ελέγχουν; Η να χαλαρώσουμε ότι είμαστε έξτρα προστατευμένοι, αφού δεν είμαστε σε τέτοιο βαθμό; (κατανοητό ότι δεν ήταν γνωστό εξ αρχής πως οι εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν. Ωραία τώρα που το έμαθες κάνε ajustement, αν θέλεις να είσαι σοβαρός).
Κι ακόμη – ακόμη γιατί αφού σε 15 μέρες ο ιός ή εκδηλώνεται μέσω του ξενιστή του, ή καταστρέφεται, δεν υποχρεώνεις τον κόσμο να καθίσει ένα μήνα σπίτι του, χωρίς να πηγαίνει πουθενά να τον διασπείρει και να κυκλοφορούν μόνο τα ασθενοφόρα για όσους νοσήσουν και επιλεγμένο προσωπικό ασφαλείας, να τελειώνει η ρημαδοκατάσταση; Τι; Για να μην καταπατήσεις τα προσωπικά μας δικαιώματα; Και δυο χρόνια τώρα τι κάνεις;
Θεωρώ περιττό να δηλώσω πως είμαι εμβολιασμένη, καθώς δεν είμαι κουτάβι προς υιοθεσία να σας ανακοινώνω τα εμβόλιά μου. Ούτε έβγαλα φωτογραφία με τη βελόνα στο μπράτσο, ανατριχιάζω με αυτά τα πράγματα. Θεωρώ επίσης περιττό να πω πως είμαι υπέρμαχος του εμβολίου και της επιστήμης και πως είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ανθρωπότητα περνάει μια τεράστια κρίση.
Όμως κι εμείς που εμβολιαστήκαμε, κι εκείνοι που δεν εμβολιάζονται για τον ίδιο λόγο το κάνουμε όλοι. Φοβόμαστε για τη ζωή μας και την υγεία μας. Ένας από τους δυο μας με λάθος τρόπο, αλλά θα φανεί στην πορεία αυτό, ποιος. Κι οι κυβερνήσεις κι οι καταστάσεις και τα μέτρα, δεν μας βοηθάνε καθόλου να μορφώσουμε ξεκάθαρη γνώμη. Ούτε μας πείθουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό μας.
Για να επιστρέψουμε στον Σερβετάλη και στον Ρινόκερω του Ιονέσκο, (με ωμέγα γράφεται ο ρινόκερως, το κέρατό μου…) πρόκειται για ένα έργο που ανήκει στην σχολή του Θεάτρου Του Παραλόγου.
Σε μια Γαλλική πόλη, οι κάτοικοι σιγά σιγά κι ένας ένας μετατρέπονται σε ρινόκερους κι αρχίζουν να συμπεριφέρονται όπως τα ζώα αυτά. Ποδοπατώντας τους άλλους χωρίς λόγο και αιτία, ενεργώντας σαν θηρία στο κλουβί και διαλύοντας όλα όσα έχει καταφέρει η ανθρωπότητα να ορίζονται ως πολιτισμός. Τρεις μόνο αρνούνται να συμμορφωθούν με το πλήθος και να μετατραπούν. Ο Μπερανζέ και ο Ντιτάρ και η Νταίζυ. Ο Μπερανζέ βλέποντας την έκρυθμη κατάσταση, αρχίζει να πιστεύει ότι όλοι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, αδύνατον εκούσια να έχουν αποκτηνωθεί έτσι. Στο τέλος όμως, ο Μπερανζέ μένει τελείως μόνος. Ακόμα κι η αγαπημένη του Νταίζυ έχει προτιμήσει στο τέλος τους ρινόκερους. Για μια στιγμή κλονίζεται και σκέφτεται να προσπαθήσει να γίνει κι αυτός ρινόκερως, αλλά στο τέλος ορκίζεται να τους παλέψει, έστω και μόνος:
«…Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω! Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να έρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω, δεν θα γίνω σαν κι εσάς!..»
Οι Ρινόκεροι δεν είμαστε οι εμβολιασμένοι, ούτε είναι οι ανεμβολίαστοι. Δεν είναι οι τσιπαρισμένοι, ούτε και τα ψέκια. Δεν είναι οι αριστεροί, ούτε οι δεξιοί. Δεν είναι οι πατριώτες, ούτε οι εθνομηδενιστές. Δεν είναι οι πιστοί, ούτε οι άθεοι. Δεν είναι ούτε οι Ολυμπιακοί, ούτε οι Παναθηναϊκοί, γιατί κάπου εκεί, σε κάτι από αυτά ακουμπάμε όλοι μας.
Αυτοί που έχουν μετατραπεί από άνθρωποι σε ρινόκερους είναι εκείνοι που μπροστά στην δική τους απελπισία, στις δικές τους αντιλήψεις, στη δική τους υποκειμενική ή και αντικειμενική ακόμα αλήθεια, επιδιώκουν να φιμώσουν οποιονδήποτε άλλον. Το έκαναν οι Σταυροφόροι, οι Ναζί, οι Ταλιμπάν, κι ένας σωρός άλλοι στην ιστορία. Ακόμα δεν μάθατε; Κατεβάζουν ρολά, σου λένε να σκάσεις κι είναι πρόθυμοι να ποδοπατήσουν άκριτα, να βρίσουν, να λιντσάρουν και να λιθοβολήσουν, οποιονδήποτε άλλον γύρω τους δεν τους μοιάζει, δεν σκέφτεται και ζει όπως αυτοί, δεν συμμετέχει στον παροξυσμό τους.
Κι ακόμα πιστεύετε ότι δεν ζούμε Το Θέατρο Του Παραλόγου;
«Στο παράλογο το ρίχνεις του Ιονέσκο
χτες αγόραζες καρτούλες της Unesco
όρους θέτεις πια με ύφος σοβαρόν
μα όλα τούτα ρουφηχθέντων των μπυρών.
Τσικαμπούμ κι όλα γυρίζουν στο κεφάλι σου,
Τσικαμπούμ μη μου την πέφτεις μες στη ζάλη σου…»
23/11/2021