γράφει η Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη Κατερίνα
Δεν θα μιλήσουμε για κάτι που έγινε
αλλά για κάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η φωτιά που κατέκαψε τη γη μας απ’ άκρη σ’ άκρη με μηδέν Μποφόρ, όχι μόνο δεν έχει σβήσει αλλά εξακολουθεί να κατατρώει και να εκκενώνει τις εστίες μας, εξακολουθεί περίτρανα να εκκενώνει τις ψυχές και τις αγκαλιές μας. Προσέξτε, είναι η ίδια φωτιά που έκαψε τα νιάτα της Ελλάδας στα Τέμπη. Που μαυροφόρεσε τις δύστυχες μάνες όπως μαυροφόρεσε τα βουνά μας. Είναι η ίδια φωτιά που συνεχίζει με ασέλγεια να κατακαίει την αξιοπρέπεια του βίου μας καταστρατηγώντας κάθε εργασιακό θεσμό. Είναι η ίδια φωτιά πού χρόνους τώρα απογυμνώνει την παιδεία μας από τα αξιακά θεμέλια του πολιτισμού μας. Είναι η ίδια φωτιά που τηλεοπτικά καυτηριάζει τη νόηση και την κρίση μας. Είναι μια φωτιά που έχει πάρει δραματικές διαστάσεις, ανάβει κολάσιμα σε όλο τον πλανήτη, καταπίνει πολίτες σε Συρία, Ουκρανία και Ρωσία, τους θάβει ζωντανούς στην Τουρκία. Είναι η εγκληματική πολιτική που αδιαφορεί και χλευάζει τον πολίτη. Πολιτική με κέντρο και σκοπό το κέρδος. Που αντικαθιστά την Κοινωνία με την Αγορά. Πολιτική που μεταλλάσει τον λαό σε μάζα αλώσιμη και περιττή, τον άνθρωπο σε νούμερο διαχειρίσιμο για τον «φιλελευθερισμό» της «Ψηφιακής Διακυβέρνησης». Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ολέθρια πυρκαγιά που μοιάζει να έχει γίνει πολιτικός θεσμός.
Κακώς μιλάμε για τη ζωή «μετά» τη φωτιά. Η φωτιά είναι εδώ. Με πιο ύπουλες μορφές συνεχίζει τις «αναπτυξιακές ανασυγκροτήσεις» της. Ρητινοσυλλέκτες, μελισσοκόμοι, ελαιοπαραγωγοί, αμπελουργοί, επαγγελματίες του τουρισμού, αλλά και όλοι οι πολίτες μέσα από μεθοδευμένη πολιτική διαχείριση εξωθούνται σε ένδεια βίου ώστε να δουν ως σωτήρια την επέλαση αναπτυξιακών δομών που δεν έχουν καμία σχέση με τη φυσιογνωμία του τόπου μας και τον χαρακτήρα του πολιτισμού μας. Λοιδορούν τον νου μας με δισεκατομμύρια για δρόμο που θα μας φέρνει γρηγορότερα στο Νοσοκομείο Χαλκίδας, αποκρύβοντας ότι η πρόσβασή μας θα ήταν έγκαιρη και αμεσότερη αν ο προϋπολογισμός για τον δρόμο δίνονταν για αναβάθμιση του Κέντρου Υγείας σε Νοσοκομείο. Οι βουλευτές γιατροί μας γνωρίζουν ότι σε περίπτωση δυστυχήματος, εγκεφαλικού και καρδιακού επεισοδίου κάθε λεπτό καθυστέρησης ισοδυναμεί με μη αναστρέψιμη βλάβη έως και την απώλεια της ζωής. Ο δρόμος δεν είναι λοιπόν για μας αλλά για την ανεμπόδιστη επέλαση των σχεδίων τους. Αν θυμηθούμε ότι οι νόμοι για αλλαγή χρήσης της δασικής γης μετά από πυρκαγιά είχαν προηγηθεί, διαπιστώνουμε ότι και οι πυρκαγιές είναι εργαλεία της «ανασυγκρότησης».
Οι κυβερνώντες δεν ενδιαφέρονται για την πρόοδο και την ασφάλεια του πολίτη. Υπουργική απόφαση του 2019, σαν να αναμένονταν δυστύχημα εξ αιτίας των εγκληματικών ελλείψεων ασφαλείας, εξαιρεί την ΤΡΑΙΝΟΣΕ από την καταβολή αποζημίωσης για θύματα σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Μια Ελλάδα που κατ’ εξακολούθηση κηδεύει τα παιδιά της.
Μέρα δεν περνά πια δίχως βιοτρομοκρατία. Με νομοθετική κάλυψη αρπάζουν ακόμη και την πρώτη κατοικία. Αντιμετωπιζόμαστε με επιδόματα λες και δεν εργαζόμαστε, λες και είμαστε ζητιάνοι. Το market pass στην ουσία του δηλώνει το πέρασμα της αγοράς πάνω από την ανθρώπινη αξία.
Θέλω να ζητήσω συγνώμη αν κάπου στο κείμενό μου φάνηκε ότι εξισώνω την καμένη γη με τις χαροκαμένες μάνες. Δεν υφίσταται τέτοια εξίσωση. Περνώντας μέσα από τα ολοκαυτώματα του βίου μας, θέλησα μνημονεύοντας τον χαμό των παιδιών απλά να σας φωνάξω πως ακόμα καιγόμαστε, πως ο άδικος χαμός τους μοιάζει με ανατριχιαστική σειρήνα που αποκαλύπτει πως αν δεν ανασυγκροτηθούμε ως λαός, αν δεν ανακτήσουμε το σθένος του πολιτισμού μας χανόμαστε.