«ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ»
γράφει ο Πάνος Τσεπενέκας
(συγγραφέας)
Πριν από πολλά χρόνια – έφηβος ακόμα – διάβασα το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» του μεγάλου μας συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το τέλος του βιβλίου, γι’ αυτό και δεν το ξέχασα ποτέ. Ο ήρωας, ένας απλός επιβάτης του τραίνου της ζωής τραβά το Σήμα Κινδύνου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει την τρελή πορεία του οχήματος που οδεύει ολοταχώς προς την καταστροφή και τον όλεθρο. Παίρνει αυτήν την ακραία απόφαση όταν βλέπει ολόγυρά του τον κίνδυνο της απάθειας, της αδιαφορίας και της άρνησης συμμετοχής του ανθρώπου σε ό,τι τον αφορά. Τον σπρώχνει η απόγνωση για την πνευματική αναπηρία που θα ακολουθήσει τη νέκρωση των αντανακλαστικών.
«… ένας άνθρωπος ήσυχος στον καιρό μας είναι παρά φύσιν άνθρωπος…, ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ’ αριθμόν ένα είναι να σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων η ανησυχία, να σβήσει η Αγία Ανησυχία..», έγραφε ο Αντώνης Σαμαράκης το 1959.
Θυμήθηκα το βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη όταν διάβασα την είδηση, που διέρρευσε τελευταία προκειμένου να σφυγμομετρήσει τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης, ότι η κυβέρνηση προγραμματίζει να εμβολιάσει από τον Σεπτέμβρη και τα παιδιά με τα νέα πειραματικά εμβόλια για τον κορονοϊό, παράλληλα με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό διαφόρων κατηγοριών ενηλίκων. Εμβόλια που παρά το τείχος σιωπής που έχουν υψώσει τα συστημικά ΜΜΕ προκαλούν σοβαρές παρενέργειες όπως θρομβώσεις, μυοκαρδίτιδες και θανάτους.
Κανένας θεσμικός παράγοντας της χώρας, πολιτικός ή πνευματικός, δεν αντέδρασε. Σαν να μην αφορά κανέναν το γεγονός. Ευτυχώς υπήρξαν κάποιες λίγες μεμονωμένες αντιδράσεις – κυρίως γιατρών – που βέβαια έχουν αποκλειστεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της πατρίδας μας.
Καμιά ανησυχία; Κανένα ερωτηματικό; Γιατί να εμβολιαστούν τα παιδιά μ’ ένα πειραματικό εμβόλιο όταν τα ίδια δεν κινδυνεύουν καθόλου από τον κορονοϊό; Έτσι δεν μας έλεγαν σε όλους τους τόνους στην αρχή της πανδημίας; Πότε έγιναν κλινικές δοκιμές σε παιδιά και για πόσο χρόνο; Μπορεί η Ελλάδα που βρίσκεται σε δημογραφική κατάρρευση να κάνει πειράματα με τα παιδιά της; Ποιος εγγυάται ότι δεν θα υπάρξουν μακροχρόνιες παρενέργειες; Και αν υπάρξουν ποιος θα έχει την ευθύνη;
Πώς να εμπιστευτείς τους πολιτικούς που έχουν κάνει νόμο περί μη ευθύνης τους ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ; Πώς να εμπιστευτείς τους «ειδικούς» λοιμοξιωλόγους για τους οποίους έγινε ειδικός νόμος περί μη ευθύνης τους; Πώς να εμπιστευτείς τα εμβόλια τα οποία ούτε οι κατασκευαστές τους δεν εγγυώνται, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους νομική ασυλία;
Ποιος γονιός θα υπογράψει να εμβολιαστεί το παιδί του και πώς θα το αντικρύσει αν αυτό το εμβόλιο του δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον; Ποιος θα αναλάβει να πει στα παιδιά της άτυχης 44χρονης μητέρας από την Κρήτη, που έχασε τη ζωή της μετά τον εμβολιασμό, ότι θα πρέπει να κάνουν κι αυτά το εμβόλιο;
Όλοι αποποιούνται τις ευθύνες τους και μένει μόνος του ο πολίτης, τελευταία και μόνη γραμμή άμυνας της κοινωνίας, να πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του και να πει για άλλη μια φορά το μεγάλο ΟΧΙ.
Πάνος Τσεπενέκας 10/6/2021