γράφει η Αθηνιώτη-Παπαδάκη Αικατερίνη
             (Πτυχιούχος ΤΕΙ, συγγραφέας)

Τι εἶναι πιό σημαντικό ὁ χρυσός ἤ ὁ ναός πού ἁγιάζει τόν χρυσό;

Γιά ποιά πέτρα ἀκριβῶς δηλητηριάζουμε τήν καρδιά τοῦ ἄλλου;

Τό ἐκκλησάκι τοῦ  Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου, πού μισοχωμένο καθώς εἶναι  μές τή γῆ μοιάζει περισσότερο μέ ἱερό καταφύγιο, ντύθηκε μέ πέτρα Αἰδηψοῦ. Κάποιοι, ἄν αὐτό ἦταν ἀσφαλές, θά τό προτιμοῦσαν μέ ἀνάδειξη τῆς ἀρχικῆς του πέτρας.

Ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ ὡστόσο θά μᾶς χρεώσει ἔλλειμα σέ κοινωνία ἀγάπης. Θά μᾶς χρεώσει γιά τήν πέτρινη καρδιά μας. Διότι δίχως καλοσύνη καμιά ὀμορφιά δέν ἀνασαίνει. Δίχως ἀγάπη μεταξύ μας δέν ἐξωραΐζεται οὔτε  νοῦς οὔτε  ναός. Δίχως κοινωνία ἀγάπης μόνο γυαλιστεροί πύργοι τῆς Βαβέλ ὀρθώνονται μέσα μας καί γύρω μας. Διότι ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιατί ὅταν ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας δέν στολιζόμαστε ἔστω καί ἐλάχιστα μέ ἐκείνη τήν ἱερή συστολή μέ τήν ὁποῖα εἰσερχόμαστε σέ ἕνα ξωκκλήσι ἤ σταματᾶμε σέ ἕνα παρά τήν ὁδό εἰκονοστάσι; Ὅταν δέν κοσμοῦμε ἀγαπητικά τήν καρδιά μας  πῶς νά μήν καταντήσει ἄκοσμος ὁ κόσμος μας;

Τοῦτος ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό λιθαράκι τῆς ἀγαπητικῆς σου παρουσίας γιά νά πάψει νά ναι ἡ καρδιά μας καμμένη γῆ καί ὁ κόσμος πεδίο μάχης ὅπου καθημερινά «χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς αἰδὼ» θυσιάζουμε τόν συνάνθρωπο.

Ἄς ἀγκαλιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον κι ἄς χαροῦμε τό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου πού ἁγιοπνευματικά γνέφει, στολισμένο πιά μέ ὅλα τά  ζέοντα χρώματα πού ὁ Θεός ἀφειδώλευτα χάρισε στόν ὄμορφο τόπο μας.