Μπρος γκρεμός πίσω Λιγνάδης.

γράφει η Γεωργία Σταυριανέα

 

Ξαφνικά γέμισε ο κόσμος γλίτσες.
Γλίτσες πολιτικές… γλίτσες μιντιακές… γλίτσες μπερδεμένων πολιτών που βγαίνουν στο «γυαλί» και λένε «ό,τι νάνε»… γλίτσες παλαιόθεν εγκληματικές που ... γλίτσες που υπερασπίζονται τις εγκληματικές γλίτσες, γλίτσες που κόπτονται υπέρ των υπερασπιζόντων ή κατηγορούντων τις ένθεν και εκείθεν γλίτσες …
Τόσες γλίτσες που σκέπασαν εντελώς το θέμα του Τούρκου που σουλατσάρει ανενόχλητος στο Αιγαίο, γλίτσες που σκέπασαν την καταρέουσα οικονομία μας,
και ασφαλώς γλίτσες που τείνουν να σκεπάσουν την καταθλιπτική διάθεση των πολιτών από την σε πολλά μέρη αδικαιολόγητη «αυστηρή» καραντίνα.
Παρεμπιπτόντως η μόνη ορατή «αυστηρή καραντίνα» που ισχύει είναι το κλείσιμο της οικονομίας, καμία άλλη επιβληθείσα «καραντίνα» δεν ισχύει, γιατί απλά δεν εφαρμόζεται. Και αφού δεν εφαρμόζεται, γιατί η οικονομία παραμένει κλειστή ;;;

Και για να επιστρέψουμε στις γλίτσες, είναι τουλάχιστον εμετική η συμπεριφορά των δημοσιογραφίσκων εκείνων οι οποίοι περιγράφουν στα μεσα τόσες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα πεπραγμένα των παιδόφιλων και εφηβόφιλων (αυτό είναι το καινούργιο), και των παλαικόκοπων, «φερομένων» κατηγορουμένων, (δείχνουν μέχρι να το απολαμβάνουν), παραβλέποντας ότι τους ακούνε και παιδιά. Ας μη πω για άλλο το τραγικό σημείο της περιγραφής του τι έφαγε ο κρατούμενος Λιγνάδης, πόσες φορές τηλεφώνησε, και πόσες φορές ε@@@@...


Και μια και γίνεται κουβέντα για «γλίτσες» , πόσο γελοίοι μπορούν να γίνουν μερικοί «μεγάλο»δημοσιογράφοι, που θεωρώντας ότι απευθύνονται σε αποχαυνωμένους πολίτες (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι), παρουσιάζουν ως την ύστατη χαρά των ημερών την πραγματοποίηση του εμβολιασμού, παρουσιάζοντας ανθρώπους ευτυχείς και χαμογελαστούς (οι αποχαυνωμένοι που λέγαμε) να φορούν τα «καλά» τους ρούχα, να πανηγυρίζουν έξω από τα εμβολιαστικά κέντρα γραβατωμένοι, και ευτυχείς να δηλώνουν πως όλα πια τέλειωσαν με τη θαυματουργή βελόνα που τσίμπησε ευεργετικά το μπράτσο τους λύνοντας μαγικά όλα τα προβλήματα.
Προβλήματα που είναι εδώ, τρέχουν… και δυστυχώς δεν τα προλαβαίνουμε.

Γνωρίζω ανθρώπους, όλοι γνωρίζουμε, που έχουν πάνω από χρόνο να δουλέψουν χωρίς κανένα επίδομα-τυράκι, γιατί δούλευαν χωρίς ασφάλιση, όχι επειδή το ήθελαν αλλά γιατί μόνοι αυτό εύρισκαν… άνθρωποι που καλούνται ξαφνικά να σιτίζονται από τα συσσίτια, και που στηρίζονται όπως όπως από την πενιχρή σύνταξη της οικογένειας (αν υπάρχει).
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι λίγοι, είναι απίστευτα πολλοί.

Κι ενώ ο κόσμος βυθίζεται στην θλίψη και την ανασφάλεια, το πιπί χτενίζεται και συνεδριάζει για την υπόθεση Λιγνάδη! σαν είναι ο πρώτος εγκληματίας στον τόπο αυτό, και δηλώνουν όλοι έκπληκτοι σαν να μην το ήξεραν ότι αυτό το έργο παίζεται πολλά πολλά χρόνια στην κοινωνία μας… Και μαλώνουν… και εκτίθενται στα μάτια μας… και μας απογοητεύουν κάθε μέρα και περισσότερο!

Κι ενώ ο κόσμος στοιβάζεται στα μέσα μαζικής κυκλοφορίας διακυβεύοντας την υγεία του για να μπορέσει να φτάσει μέχρι τη δουλειά του νοιώθοντας ευλογημένος που την έχει ακόμα… κι ενώ το εμπόριο στενάζει κάτω από τα κλεισμένα ρολά χωρίς κάποιο φως στον ορίζοντα, κάποιοι πάνε προκλητικά ταξιδάκια με το τσούρμο τους, την ώρα που οι ειδικοί κάθε μέρα βγάζουν καινούρια «τσιτάτα» όπως δύο μάσκες (που θα τις βρεις ούτε λόγος), νέα μέτρα, και άλλα αυστηρά νέα μέτρα, και πρόστιμα και απαξίωση των ολοένα και περισσότερο ζωτικών πλέον προβλημάτων. Για την πεθαμένη αγορά και τα κλειστά σχολεία ούτε λόγος!

Και να συνεχίσω με τις γλίτσες, υπάρχουν κάποιοι «ειδικοί» οι οποίοι αν ποτέ τελειώσει η επιδημία θα πάθουν στερητικό σύνδρομο από την έλλειψη δημοσιότητας, γιατί οι μαϊντανοί εκτός ψυγείου είναι γνωστό πως δεν επιβιώνουν,
Κάποιοι με κάποιο τρόπο βολεμένοι «ειδικοί» οι οποίοι με εμφανή χαρά και ατυχές χιούμορ προτείνουν τσικνοπέμπτη στην ταράτσα, Πάσχα στο μπαλκόνι, και διάφορα άλλα τέτοια ευφυή…

Τελειώνοντας με τις «γλίτσες» θα πω μόνο αυτό.
Ο χειμώνας κάποτε τελειώνει… και η ναρκωμένη αρκούδα θα ξυπνήσει…

Γεωργία Σταυριανέα

© DIAVLOS News (Μπεκιάρης Χρήστος)