Ὁ πατρο-Κοσμᾶς και ἡ συνείδηση τοῦ γένους

 

Τῆς Κατερίνας Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη

 

 

Βλέμματα ἡρώων καθαρά, αὐστηρά μέ μπόλιαζαν ἱερά νάματα  μνήμης. Δίχως τοῦτες τίς ρίζες θά ἤμουν ἄλλος ἄνθρωπος. Ἤ ὅπως τό θέτει ὁ ποιητής «μιά ἀτελεύτητη σειρά πρόγονοι ἀγριωποί, βασανισμένοι, περήφανοι κινοῦσαν τόν κάθε μου μυώνα» (Ἐλύτης).

Σιμᾶ στούς ὁπλαρχηγούς τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 ἀναζητοῦσα πάντα τή μορφή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τοῦ πατρο-Κοσμᾶ πού πολύ πρίν τόν ξεσηκωμό ἔσπειρε τόν σπόρο τῆς ἀναγεννήσεως καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ ἔθνους. Ἀφιερωμένος στή μεγάλη περιπέτεια τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν, ἀπό τό 1759 ἕως το 1779 πού μαρτύρησε, ἔστηνε σέ κεῖνα τά σκοτεινά καί ὑπόδουλα χρόνια,  ἕναν σταυρό καί στή σκιά του, πάνω σέ ἕνα σκαμνί πού συμβόλιζε τόν τάφο του, ἄρχιζε τίς διδαχές γιά τήν Ἁγία Τριάδα καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο.

Τό γένος μας ἀποτίναξε τόν Ὀθωμανικό ζυγό ἐπειδή ἦταν ἕνα ἀναστημένο γένος. Ἐπειδή μέσω τῆς Ὀρθοδοξίας μπόρεσε νά περάσει πέρα ἀπό τήν πολιορκία τῆς βαναυσότητας καί τοῦ θανάτου.  Ἡ καθημερινή ἀπειλή βιώνονταν ὡς ἀτίμωση τῆς ἀλήθειας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης πού εἶχε κληθεῖ πρός ἁγιότητα καί αἰωνιότητα. Ἡ πατρίδα ὄφειλε ὄχι μόνο στούς προγόνους της καί στά πεινασμένα παιδιά της ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν Θεό τήν ἀνάστασή της. Τήν ἐν ἐλευθερία δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νά ἐκπλήρώσει μέσα στήν ἱστορία τή θεϊκή κλήση του. Ὁ βίαιος ἐξισλαμισμός, τό παιδομάζωμα, οἱ ἀκολασίες, οἱ βιασμοί καί οἱ δυσβάστακτοι φόροι δέν ἀποτελοῦσαν ἔδαφος τιμῆς γιά κανένα ἀνθρώπινο πρόσωπο. Τό γένος ἀναμετρήθηκε πνευματικά καί πολιτιστικά μέ τόν Ἅδη τῆς Ὀθωμανικῆς βαρβαρότητας καί βρέθηκε κατά τό πνεῦμα φιλόθεο, κατά τή φύση ἐθνικά ἑνωμένο καί κοινωνικά ἐνεργό. Ἡ ὁμολογία του καί ἡ πορεία του μέσα στήν ἱστορία καί τόν κόσμο δέν εἶχε τελειώσει.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν πού ἔδωσε στόν ἐνταφιασμένο ἑλληνισμό 210 Ἑλληνικά σχολεῖα καί 1.100 ἄλλα στοιχειώδη σχολεῖα, μέ ἀποστολή τήν ανατροφή τῆς νέας γενιᾶς με Χριστιανική παιδεία, συντελώντας ἔτσι στό θαῦμα τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821.

 Εἶναι ὅμως, ὁ ἴδιος ἅγιος πού προφητεύει πώς «τό κακό θά σᾶς ἔρθει ἀπό τούς διαβασμένους». Διότι ἡ ἁγιότητά του βλέπει τά δικά μας σχολεῖα, τά σχολεῖα τοῦ ἀπελευθερωμένου Ἑλληνικοῦ κράτους νά ἔχουν ἐξορίσει τά ἱερά γράμματα. Τά νεοελληνικά γράμματα οἰκειοποιοῦνται τήν κλασική ἀρχαιότητα ἀλλά ἐξοστρακίζουν τά θεολογικά κείμενα τῶν Ἁγίων μας. Οὔτε οἱ διδαχές τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, παρότι θεωροῦνται προστάτες τῆς παιδείας μας, δέν διδάσκονται. Τά ἑλληνικά γράμματα δέν εἶναι πιά «τοῦ Θεοῦ τά πράγματα» ἀλλά ὑποτάσσονται  στό ἐπιστημονικο-ορθολογικό πνεῦμα τῆς Δύσεως. Ὁ συνειδησιακός ἄξονας τοῦ ἑλληνισμοῦ μετατοπίζεται. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν, ἀπό τό «ἱερώσατε τάς διανοίας» (παρακλητικός κανόνας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν) μεθοδευμένα καί δόλια νά περάσουμε στό ἁλώσατε τάς διανοίας. Καί σάν ἐπακόλουθη συνέπεια μέσα στόν ἱστορικό χρόνο, εἶναι πλέον φυσικό μέ ἁλωμένο νοῦ νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἄλλη προφητεία τοῦ Ἁγίου πού προειδοποιεῖ πώς «θά ἔρθει καιρός πού θά διευθύνουν τόν κόσμο τά ἄλαλα καί τά μπάλαλα». Θεσπίσαμε, λοιπόν, Ὑπουργεῖο Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης μιά πού πιά φέρνει «γῦρες ὁ διάβολος μέ τό κολοκύθι του» πανωθέ μας.

Δέν δαιμονοποιοῦμε βέβαια τά μηχανήματα ἀλλά τό ὅτι δέν ὑπάρχει ἴχνος ἱερῆς διάνοιας πίσω ἀπό τά ἐπιτεύγματα τῶν «διαβασμένων».

Θυμίζω καί τόν Ζήσιμο Λορεντζάτο ὁ ὁποῖος στό «Χαμένο κέντρο» μιλᾶ γιά τήν «οὐράνια ρίζα», τόν «πνευματικό ἄξονα» καί  μᾶς προειδοποιεῖ πώς ἄν χαθεῖ τοῦτο τό κέντρο περιστροφῆς τό γένος μας «θά χυθῆ μέ τό κεφάλι στήν ἄβυσσο ἤ εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον».

Ὅλα δείχνουν πώς ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό ἱερές διδαχές ξανά, ὅτι πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε τόν ἐπαγγελματισμό τῆς παιδείας μέ τόν εὐαγγελισμό τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, νά ἀνακτήσουμε τήν ἑλληνική ψυχή «πού ὁ οὐρανός καμάρωνε κι ἡ γῆ χειροκροτοῦσε» (Σολωμός) τήν τρισεύγενη ρίζα μας τήν «ὄμορφη, πλούσια, κι ἄπαρτη, καί σεβαστή, κι’ ἁγία» (Σολωμός).

 

-----------------------------------------------

ΣΣ: στην ενότητα αυτή θα μοιραστούμε μαζί σας τα δοκίμια της Κατερίνας Ἀθηνιώτη-Παπαδάκη με τίιλο "ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ ΒΙΓΛΑ" - Δοξαριές Δοκιμιακού Λόγου

 

© DIAVLOS News (Μπεκιάρης Χρήστος)