του Γιάννη Καρατζούδη

Ο ίσκιος σου να μου κρατά
αυτό το ερωτικό αγκάθι,
στις χαραυγές, στις νύχτες μου,
τον νου να μου τρυπάει.

Επώδυνα την σάρκα μου
δειλά να την κεντάει,
και το όνειρο που μάτωσες
θόλωσε την μορφή σου.

Είναι και τούτο το μυαλό
που τις σιωπές μετράει.

Όλες οι λέξεις είναι δύσκολες
επάνω στο καθρέπτη,
και η προσδοκία άσκηση
χωρίς τα σύμβολα της.

Μόνο ένα ρίγος έμεινε
επάνω στο ολισθηρό
καμπυλωτό σου χείλη.

Και ένα ανήσυχο κεντρί
προδίνει την ψυχή μου,
σ’ αυτό το επικίνδυνο
ερωτικό παράξενο παιχνίδι.

(από τα ερωτικά)