Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ
Ήταν μαχαίρια για να κοπώ
δυο λέξεις που ήθελα να πω,
δυο λέξεις τίμιες και σταράτες
μες την κούπα μου γεμάτες.
Όλα είναι μες το νου μας
και εσύ είσαι στου Στελλάκη,
μια ρακί στο καραφάκι
και σε τρώει το σαράκι.
Κορμιά αδειανά σαν βαγόνια
σε ταξίδι δίχως τέλος,
στίγμα τυχαία μια μολυβιά
σε πορτολάνο χαρακιά.
Με τα μάτια δυο φεγγάρια
σε αυγουστιάτικη αυλή,
μια λεπίδι μια φωτιά
τι να σώσεις τώρα πια.
Μαύρη είναι η γειτονία
πως να παίξουν τα παιδιά,
που το κάρβουνο τα καίει
και τα στέλνει στην ξενιτιά.
Και εσύ τσάρκα κάνεις πάλι
με το Λαπ τοπ στην μασχάλη,
καταγράφεις την μαυρίλα
να γελάσεις την ελπίδα.
Με σιέλ πουκαμισάκι
και παπούτσι γυαλισμένο,
την Ελλάδα παριστάνεις
για να προσκυνώ εγώ.
Τα μπατζάκια σου μια φλόγα
και οπού περνάς ο κουρνιαχτός,
με ξεγέλασες τον δόλιο
και μου έκαψες τον βιό.
Γιάννης Καρατζούδης (πολιτικός μηχανικός)