Ἀναρτοῦμε ἕνα ἄρθρο ποὺ δημοσιεύσαμε στὸ «Ἔνζυμο» ἀρ. Η΄, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2020, λόγῳ τῆς διαρκοῦς ἐπικαιρότητάς του.
Ὁ Πανσυμμοριτισμὸς ἐκτείνεται ὁριζοντίως σὲ ὁλόκληρο τὸν ἄξονα τῶν Κατεστημένων -πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, πνευματικῶν, ἐπαγγελματικῶν- καὶ καθέτως σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνικὴ πυραμίδα, φθάνοντας μέχρι τὴν συμμορία τῆς γειτονιᾶς.
[…] Ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν δημοκρατικὴ ἀπαλλοτρίωση τῆς ἀξιοπρέπειάς τους ἀπὸ τὴν δημοκρατικὴ τυραννίδα δὲν θὰ ἀργήσουν νὰ φωνάξουν: «Κάτω ἡ Δημοκρατία – Ζήτω ἡ Ἐλευθερία». Τότε θὰ ἀρχίσει νὰ ἀναδύεται καὶ τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας, στὴν θετική της διάσταση, ὡς ριζικὴ ἄρνηση τοῦ δημοκρατικοῦ μηδενισμοῦ τῶν Συμμοριῶν.
Ὁ νέος τύπος δημοκρατικοῦ πολιτεύματος ποὺ διαμορφώνεται μετὰ τὴν λήξη τοῦ μαζικοῦ παρασιτικοῦ καταναλωτισμοῦ καὶ τὴν οἰκονομικὴ κατάρρευση τῆς χώρας, ποὺ ἀνακοινώθηκε στὶς 23 Ἀπριλίου 2010 στὸ Καστελόριζο ἀπὸ τὸν τότε, δημοκρατικῶς ἐκλεγμένο μὲ 43,92%, πρωθυπουργὸ Γεώργιο Ἀνδρέου Παπανδρέου, ὀνομάζεται Πανσυμμοριτισμός, καὶ συνίσταται στὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς συστήματος διακυβερνήσεως ἀπὸ πολιτικὲς συμμορίες ποὺ ἀναδεικνύονται ἀπὸ τὶς ἰσχυρὲς μερίδες τοῦ ὑποκόσμου.
Ἡ μετατροπή, ἡ ἀνάδειξη καὶ ἡ συντήρηση τῶν μέχρι τότε κομματικῶν φατριῶν ποὺ συγκροτοῦσαν τὸ μεταπολιτευτικὸ πολιτικὸ σύστημα σὲ πολιτικὲς συμμορίες πραγματοποιεῖται μέσω τῆς πάγιας ὑπαγωγῆς τῆς χώρας στὸ ὑπερεθνικὸ τοκογλυφικὸ κεφάλαιο, τῆς διακινήσεως μεγάλων ποσοτήτων μαύρου χρήματος καὶ τῆς ἐκτεταμένης διαφθορᾶς.
Ὁ Πανσυμμοριτισμὸς ἐκτείνεται ὁριζοντίως σὲ ὁλόκληρο τὸν ἄξονα τῶν Κατεστημένων -πολιτικῶν, οἰκονομικῶν, πνευματικῶν, ἐπαγγελματικῶν- καὶ καθέτως σὲ ὁλόκληρη τὴν κοινωνικὴ πυραμίδα, φθάνοντας μέχρι τὴν συμμορία τῆς γειτονιᾶς.
Ἡ συμμορία ὡς ὀργανωμένη ὁμάδα κακοποιῶν ἐπιδίδεται στὸν τομέα καὶ στὸν χῶρο στὸν ὁποῖον δρᾶ στὸ κακῶς ποιεῖν στοχεύοντας στὴν κακοποίηση τῶν θυμάτων της καὶ στὴν ἀπομόνωση, τὸν ἐξοστρακισμὸ ἤ ἀκόμη καὶ στὴν ἐξόντωση, ὅσων ἀντίκεινται στὰ κακῶς ποιούμενα καὶ ἐπιδιώκουν τὸ καλῶς ποιεῖν.
Τουτέστιν, ὁ Πανσυμμοριτισμὸς ταυτίζεται μὲ τὴν Χειριστοκρατία, τὴν κυριαρχία τῶν χειρίστων, τῶν πλέον ἠθικῶς διεφθαρμένων, καὶ ἄρα ἄκρως ἐλλειμματικῶν χαρακτήρων, στὸν δημόσιο βίο.
Ἡ κυριαρχία τῶν χειρίστων καὶ ὁ ἐξοβελισμὸς τῶν ἱκανῶν, τῶν ἐντίμων καὶ τῶν ἀξίων ἀπὸ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς δημοσίας ζωῆς ἀλλὰ καὶ ἡ μετατροπὴ τῶν ὑποτελῶν τοῦ δημοκρατικοῦ κράτους σὲ χειραγωγούμενο καὶ διεφθαρμένο ὄχλο ἀποτελοῦν θεμελιώδεις προϋποθέσεις γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας σὲ καθεστὼς δημοκρατικῆς τυραννίας κατὰ τὴν μετάβασή του σὲ καθεστὼς δεσποτισμοῦ. Γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς κυριαρχίας τῶν κρατούντων εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐπικράτηση τῆς ἰδεολογίας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἤθους τους ἐπὶ τῆς κοινωνίας.
Ὁ κύριος μοχλὸς γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς ἰδεολογικῆς. ψυχολογικῆς καὶ ἠθικῆς χειραγωγήσεως τῶν ὑποτελῶν τῆς δημοκρατίας εἶναι τὰ μαζικὰ ἰδιωτικὰ τηλεοπτικὰ μέσα, τὰ ὁποῖα καθιερώθησαν ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Τζανῆ Τζανετάκη, διὰ τῆς συμπράξεως τῆς Νέας Δημοκρατίας καὶ τοῦ Συνασπισμοῦ τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου (ΚΚΕ καὶ Ἀνανεωτικὴ Ἀριστερά), ἐν ἔτει 1989, μὲ τὸν ν. 1866/1989 γιὰ τὴν ἵδρυση μὴ κρατικῶν ἰδιωτικῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν, τὸ ὁποῖον συνυπέγραψε ὁ τότε ὑπουργὸς ἐσωτερικῶν, καὶ κατόπιν πρόεδρος τοῦ Συνασπισμοῦ, Νῖκος Κωνσταντόπουλος, μὲ τὴν συμφωνία τοῦ τότε Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ ΚΚΕ Χαρίλαου Φλωράκη, προκειμένου νὰ δοθοῦν οἱ τηλεοπτικὲς συχνότητες στὰ χέρια μεγάλων ἐπιχειρηματιῶν.
Ἔκτοτε ἡ ἰδιωτικὴ τηλεόραση ἔχει παίξει προεξάρχοντα ρόλο στὴν ὑποβολὴ ὅλων τῶν μεγάλων ἐπιλογῶν τοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου στοὺς ὑποτελεῖς ἑνὸς δημοκρατικοῦ καθεστῶτος ποὺ προώθησε τὸ μεγάλο σκάνδαλο τοῦ χρηματιστηρίου καὶ τὴν εἴσοδο τῆς χώρας στὴν εὐρωζώνη, ποὺ ἀποτέλεσαν καὶ τὸ προοίμιο τῆς μετέπειτα ὑπαγωγῆς της σὲ καθεστὼς ξένης οἰκονομικῆς κυριαρχίας καὶ στὴν σταδιακὴ ἀπαλλοτρίωση τῶν ἐθνικῶν καὶ ἰδιωτικῶν περιουσιακῶν στοιχείων τῶν πολιτῶν.
Ἡ δημοκρατία -τὸ πλέον δόλιο καὶ ὑποκριτικὸ πολίτευμα ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ὅπως εἶχαν ἐπισημάνει οἱ σπουδαῖοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες πολιτικοὶ-φιλόσοφοι- κατὰ τὴν φάση τῆς παρακμῆς της μετατρέπεται σὲ τυραννίδα, ὅπως ἀνέλυσε ὁ Πλάτων στὴν «Πολιτεία». Ἡ δημοκρατία σὲ περίοδο βαθιᾶς κρίσης καὶ παρακμῆς ρίχνει τὴν μάσκα τῆς ἐλευθερίας γιὰ νὰ δείξει τὸ ἀληθινὸ τυραννικό της πρόσωπο, κηρύσσοντας κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης, ἐπικαλούμενη κάποια ἀφορμή, καὶ ἀναστέλλοντας τὶς ἐλευθερίες ποὺ ἡ ἴδια θέσπισε ὅταν αὐτὲς δὲν προκαλούσαν βλάβη στὸ δημοκρατικὸ κατεστημένο, διότι ἡ τωρινὴ ἄσκησή τους ἀποκτᾶ ζωτικὴ σημασία γιὰ τοὺς πολῖτες.
Καὶ τυχὸν προσφυγὴ στὶς ἐλευθερίες αὐτὲς ἐπισύρει τότε τὸν κοινωνικὸ ἐξοστρακισμὸ καὶ τὴν φυσικὴ καταστολή.
Γιατὶ οἱ δημοκρατικὲς ἐλευθερίες εἶναι πάντοτε οἱ ἐλευθερίες ποὺ μόνο τὸ δημοκρατικὸ κράτος μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ, ὅταν δὲν ἀπειλεῖται ἡ κυριαρχία του. Καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐλευθερίες αὐτὲς ἀποδεικνύονται στὸ τέλος κάλπικες καὶ ὡς πρὸς τὴν οὐσία τους ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὴν ἄσκησή τους.
Ἡ μόνη πραγματικὴ ἐλευθερία ποὺ ὑπάρχει στὴν δημοκρατία εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ δημοκρατικοῦ κατεστημένου. Καὶ ἡ μόνη ἐλευθερία ποὺ αὐτὸ τὸ σάπιο δημοκρατικὸ κατεστημένο παραχωρεῖ στοὺς ὑπηκόους του δὲν εἶναι μόνο νὰ τὸ ὑπακούει, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ μιμεῖται.
Ἡ φαινομενικῶς περίεργη συναίνεση ὅλου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος, ἀπὸ τὴν ἄκρα Δεξιὰ μέχρι τὴν ἄκρα Ἀριστερά, στὴν κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης ποὺ κηρύττει ἡ δημοκρατία, καταδεικνύει τὴν πραγματική τους σύμπραξη σὲ ὅλο τὸ στημένο δημοκρατικὸ πολιτικὸ παιχνίδι. Ὅταν χτυπάει τὸ σῆμα κινδύνου τοῦ δημοκρατικοῦ κατεστημένου ὅλες οἱ συνιστῶσες τοῦ Συστήματος συμπαρατάσσονται -μαζί τους καὶ οἱ γραμμὲς τῶν ὀπαδῶν τους.
Ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν δημοκρατικὴ ἀπαλλοτρίωση τῆς ἀξιοπρέπειάς τους ἀπὸ τὴν δημοκρατικὴ τυραννίδα δὲν θὰ ἀργήσουν νὰ φωνάξουν: «Κάτω ἡ Δημοκρατία – Ζήτω ἡ Ἐλευθερία». Τότε θὰ ἀρχίσει νὰ ἀναδύεται καὶ τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ἐλευθερίας, στὴν θετική της διάσταση, ὡς ριζικὴ ἄρνηση τοῦ δημοκρατικοῦ μηδενισμοῦ τῶν Συμμοριῶν.
Χρειαζόμαστε ἐπειγόντως μιὰ μάσκα γιὰ νὰ προφυλαχθοῦμε ἀπὸ τὴν μπόχα τῆς Δημοκρατίας καθὼς αὐτὴ σήπεται. Οἱ παθογόνοι ὀργανισμοὶ τῆς δημοκρατικῆς σήψης ἀπειλοῦν νὰ μᾶς σκοτώσουν ὅλους.