Γράφει ο Πάνος Τσεπενέκας (συγγραφέας)
Διαβάζω πάλι το μικρό αλλά υπέροχο διήγημα του μεγάλου μας συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη που γράφτηκε το 1954 και νοιώθω πόσο επίκαιρη είναι η αγωνία του ήρωα στις μέρες μας.
«Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε… Είχε ελπίσει ύστερα… Κάποτε, πριν από χρόνια, είχε ελπίσει στον κομμουνισμό. Μα είχε διαψευσθεί κι εκεί. Τώρα δεν είχε ελπίδα σε καμιά ιδεολογία!
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!» Σαν να ήταν έγκλημα αυτό. Σαν να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σαν να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.»
Αν κάποιος παρακολουθήσει τις ομιλίες των βασικών διεκδικητών της ψήφου μας στις επερχόμενες εκλογές και προσπαθήσει να διακρίνει κάποιο ίχνος ελπίδας μέσα σ’ αυτές, θα απογοητευτεί οικτρά. Λέξεις χιλιοειπωμένες, ξεφτισμένες, κενές, που προσπαθούν να καλύψουν την τρομακτική απουσία οράματος γι’ αυτήν τη χώρα. Λέξεις που προσπαθούν ασθμαίνοντας, έστω για λίγες μέρες, μέχρι τις εκλογές, να κρύψουν τη θλιβερή αλήθεια. Την αλήθεια που βίωσαν με οδυνηρό τρόπο οι γονείς των παιδιών που σκοτώθηκαν άδικα στα Τέμπη, την αλήθεια που βίωσαν οι συγγενείς των συνανθρώπων μας που στην ουσία εξοντώθηκαν διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ στα τριτοκοσμικά μας νοσοκομεία, την αλήθεια που βίωσαν οι καμένοι συμπολίτες μας στο Μάτι, την αλήθεια που βίωσαν οι κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας βλέποντας αβοήθητοι να καίγεται ο τόπος τους. Την αλήθεια της χρεοκοπίας του κράτους και της φτωχοποίησης των Ελλήνων. Την αλήθεια της υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Την αλήθεια της δημογραφικής συρρίκνωσης του ελληνισμού, την αλήθεια της ερήμωσης της επαρχίας, την αλήθεια της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων στην πιο παραγωγική τους ηλικία, την αλήθεια της ηθικής και πνευματικής μας παρακμής. Την αλήθεια της κατάρρευσης της παιδείας μας.
Η εθνική παιδεία έπαψε σταδιακά και αθόρυβα να είναι εθνική και ταυτόχρονα να είναι και παιδεία. Έτσι, τα παιδιά μας μαθαίνουν στο βιβλίο της Ιστορίας της Α Γυμνασίου ότι: “Ο Αλέξανδρος … εγκαινιάζει μια αντιρατσιστική πολιτική, αναγνωρίζοντας την ισότητα όλων των λαών. Κυρίως γι’ αυτό το τελευταίο η ιστορία δίκαια τον ονόμασε Μέγα.”! Δηλαδή, δεν ονομάστηκε Μέγας γιατί όντας παιδί 20 χρονών πήρε στις πλάτες του το μακεδονικό κράτος και σαν στρατιωτική ιδιοφυία που ήταν, μοναδική στην ιστορία, συνέτριψε την πανίσχυρη περσική αυτοκρατορία, με πολύ λιγότερο στρατό, χωρίς να χάσει καμία μάχη, διαδίδοντας τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου. Ονομάστηκε Μέγας γιατί ήταν αντιρατσιστής! Αυτό μαθαίνουν σήμερα τα παιδιά μας. Αναπόφευκτα μας έρχεται στον νου η περίφημη και πάντα επίκαιρη ρήση του Μεγάλου Κικέρωνα: «Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει των ανοησιών του, ακόμα και των υπέρμετρων φιλοδοξιών του. Όμως δεν μπορεί να επιζήσει της προδοσίας εκ των έσω».
Αναρωτιέται κανείς αν αξίζει να συμμετέχει και να νομιμοποιεί με την ψήφο του ένα πολιτικό σύστημα που έχει πλουτίσει το ίδιο ενώ ταυτόχρονα χρεοκόπησε τη χώρα, ένα πολιτικό σύστημα που εξασφάλισε νομική ασυλία για τον εαυτό του καταργώντας ουσιαστικά την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και υπονομεύοντας τόσο τη Δημοκρατία όσο και την οικονομική ανάπτυξη του τόπου.
Ζούμε σ’ έναν επικίνδυνο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Η ανάγκη της Ελλάδας για νέα πολιτική ηγεσία με ήθος, ικανότητα και πατριωτισμό είναι υπαρξιακή. Το σημερινό κενό ηγεσίας, τόσο στο πολιτικό όσο στο πνευματικό και στο θρησκευτικό επίπεδο, είναι τεράστιο. Οι μηχανισμοί των κομμάτων και τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας που ελέγχουν τη χώρα έχουν κλείσει κάθε δρόμο ανάδειξης άξιων και μη ελεγχόμενων ηγετών.
Οι ιδεολογίες έχουν χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Το αποδεικνύουν οι αδιάκοπες μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα των πολιτικών μας. Ο συνδικαλισμός είναι κλινικά νεκρός από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των εγκάθετων των κομμάτων. Τα ΜΜΕ είναι ελεγχόμενα και στην ουσία παραπληροφορούν, προωθώντας την προπαγάνδα του συστήματος.
Πού μπορεί λοιπόν να βρει κάποιος ελπίδα; Ίσως στον Θεό. Μα ο Θεός βοηθά αυτόν που αγωνίζεται, αυτόν που προσπαθεί. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι και είχαν δίκιο.
Αν ο καθένας από εμάς πάψει να είναι χειραγωγούμενο πρόβατο που περιμένει τις χαλκευμένες βραδινές ειδήσεις να του πουν τι συμβαίνει γύρω του και γίνει ενεργός πολίτης που ερευνά την αλήθεια και συμμετέχει στα κοινά τότε ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα και για την πατρίδα μας.
Μια ελπίδα που να βασίζεται πάνω στην αλήθεια και μόνο στην αλήθεια. Όσο πικρή κι αν είναι σήμερα αυτή η αλήθεια.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Παραδοσιακό καφενείο”) είναι έργο του Άγγελου Ραζή.
πρώτη δημοσίευση: ΑΝΤΙΦΩΝΟ