Σάββατο, Απρίλιος 27, 2024
Follow Us
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

γράφει ο Πάνος Τσεπενέκας

 


Πριν δύο μήνες περίπου κυκλοφόρησαν από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία δύο σημαντικές ειδήσεις που πέρασαν στα ψιλά των ελεγχόμενων ελληνικών ΜΜΕ και κατέβηκαν γρήγορα από τα πρωτοσέλιδα σαν να επρόκειτο για την είδηση «μποτιλιάρισμα στον Κηφισό, ουρές χιλιομέτρων».


Τι έλεγαν αυτές οι ειδήσεις; Η πρώτη είχε την δημόσια παραδοχή του επικεφαλής αμερικανού επιδημιολόγου Φάουτσι, ότι οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν για πέντε ολόκληρα χρόνια το εργαστήριο ιολογίας της Γιουχάν. Και η δεύτερη ήταν η επιστημονική ανακοίνωση στην εφημερίδα Daily Mail ότι ό COVID- 19 είναι προϊόν εργαστηρίου και όχι φυσικός ιός.
Δηλαδή, με λίγα λόγια επιβεβαιώθηκαν όλοι όσοι από την αρχή της πανδημίας έλεγαν – και τους λοιδορούσαν ως ψεκασμένους συνομωσιολόγους τα ΜΜΕ της πατρίδας μας – ότι ο ιός δεν είναι φυσικός. Η διαπίστωση αυτή γεννά αμέσως τα ερωτήματα ποιοι φτιάχνουν αυτούς τους ιούς και για ποιο λόγο; Ποιοι κερδίζουν σήμερα δισεκατομμύρια από αυτήν την ιστορία; Αυτοί λοιπόν που χρηματοδότησαν το εργαστήριο του θανάτου, προκειμένου να φτιάξει και να διασπείρει τον ιό στον κόσμο, θέλουν σήμερα να μας σώσουν;

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

γράφει η Αθηνιώτη-Παπαδάκη Αικατερίνη
             (Πτυχιούχος ΤΕΙ, συγγραφέας)

 

 

Τι εἶναι πιό σημαντικό ὁ χρυσός ἤ ὁ ναός πού ἁγιάζει τόν χρυσό;

Γιά ποιά πέτρα ἀκριβῶς δηλητηριάζουμε τήν καρδιά τοῦ ἄλλου;

Τό ἐκκλησάκι τοῦ  Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου, πού μισοχωμένο καθώς εἶναι  μές τή γῆ μοιάζει περισσότερο μέ ἱερό καταφύγιο, ντύθηκε μέ πέτρα Αἰδηψοῦ. Κάποιοι, ἄν αὐτό ἦταν ἀσφαλές, θά τό προτιμοῦσαν μέ ἀνάδειξη τῆς ἀρχικῆς του πέτρας.

Ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ ὡστόσο θά μᾶς χρεώσει ἔλλειμα σέ κοινωνία ἀγάπης. Θά μᾶς χρεώσει γιά τήν πέτρινη καρδιά μας. Διότι δίχως καλοσύνη καμιά ὀμορφιά δέν ἀνασαίνει. Δίχως ἀγάπη μεταξύ μας δέν ἐξωραΐζεται οὔτε  νοῦς οὔτε  ναός. Δίχως κοινωνία ἀγάπης μόνο γυαλιστεροί πύργοι τῆς Βαβέλ ὀρθώνονται μέσα μας καί γύρω μας. Διότι ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιατί ὅταν ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας δέν στολιζόμαστε ἔστω καί ἐλάχιστα μέ ἐκείνη τήν ἱερή συστολή μέ τήν ὁποῖα εἰσερχόμαστε σέ ἕνα ξωκκλήσι ἤ σταματᾶμε σέ ἕνα παρά τήν ὁδό εἰκονοστάσι; Ὅταν δέν κοσμοῦμε ἀγαπητικά τήν καρδιά μας  πῶς νά μήν καταντήσει ἄκοσμος ὁ κόσμος μας;

Τοῦτος ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό λιθαράκι τῆς ἀγαπητικῆς σου παρουσίας γιά νά πάψει νά ναι ἡ καρδιά μας καμμένη γῆ καί ὁ κόσμος πεδίο μάχης ὅπου καθημερινά «χωρὶς περίσκεψιν, χωρὶς λύπην, χωρὶς αἰδὼ» θυσιάζουμε τόν συνάνθρωπο.

Ἄς ἀγκαλιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον κι ἄς χαροῦμε τό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου πού ἁγιοπνευματικά γνέφει, στολισμένο πιά μέ ὅλα τά  ζέοντα χρώματα πού ὁ Θεός ἀφειδώλευτα χάρισε στόν ὄμορφο τόπο μας.

 

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

του Δημήτρη Παπαδάκη

(εκπαιδευτικού)

 


Πλούσιο το αστυνομικό δελτίο τον τελευταίο καιρό. Η κοινή γνώμη και οι πολιτικοί φορείς δηλώνουν συγκλονισμένοι από τις εγκληματικές ενέργειες.
Ας δούμε από μια λίγο διαφορετική σκοπιά τα τεκτενόμενα. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη και αποδεδειγμένα η παιδική ηλικία είναι καθοριστική για τη δημιουργία ολοκληρωμένων ψυχικά και ηθικά προσωπικοτήτων.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

γράφει ο Αλέξανδρος Καλέμης

 

Γινόμενος σήμερα αποδέκτης αποριών για το πόσο συνάδει με τα «χρηστά μας ήθη» η Έπαρση της Σημαίας στο χώρο του αγάλματος του Δία (ή Ποσειδώνα) του Αρτεμισίου, αφήνω τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ να απαντήσει για μένα.

Θυμίζω μάλιστα στους «ορθοδόξως» διαμαρτυρομένους πως  ο Μακρυγιάννης ήταν βαθύτατα ορθόδοξος χριστιανός χωρίς μεγάλες γνώσεις για τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Και όμως το αγνό του αίσθημα αντιλαμβανόταν τι σημαίνει ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΑΔΑ.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

«ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ»

γράφει ο Πάνος Τσεπενέκας

(συγγραφέας)


Πριν από πολλά χρόνια – έφηβος ακόμα – διάβασα το «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» του μεγάλου μας συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το τέλος του βιβλίου, γι’ αυτό και δεν το ξέχασα ποτέ. Ο ήρωας, ένας απλός επιβάτης του τραίνου της ζωής τραβά το Σήμα Κινδύνου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει την τρελή πορεία του οχήματος που οδεύει ολοταχώς προς την καταστροφή και τον όλεθρο. Παίρνει αυτήν την ακραία απόφαση όταν βλέπει ολόγυρά του τον κίνδυνο της απάθειας, της αδιαφορίας και της άρνησης συμμετοχής του ανθρώπου σε ό,τι τον αφορά. Τον σπρώχνει η απόγνωση για την πνευματική αναπηρία που θα ακολουθήσει τη νέκρωση των αντανακλαστικών.