του Γιάννη Καρατζούδη
Ο ήλιος και η θάλασσα
χάνουν την λάμψη τους στην καρδία μου,
εδώ σε αυτόν το καμένο τόπο
τίποτε δεν θα συμβεί
Πάρα μόνο άτονα και άχρωμα
οι άρχοντες θα βαρούν τα όργανα,
σε ρυθμούς κέρδους για να κλέψουν τις μνήμες μας
από το καμένο δάσος της καμένης ζωής μας.
Ο πεύκος απλώνει τα καμένα κλαριά του
προς το ουρανό,
κεραυνούς και νερά ζητά για να αποτελειώσει
το μαρτύριο του όρθιου νεκρού.
Η αλήθεια θα μας πληγώνει και στο τέλος
ΞΕΧΝΩ,
ΞΕΧΝΩ στο τάμα ξεχνώ στο πρόσκαιρο
ΞΕΧΝΩ την μάνα φύση.
Δοξάζω τον ατέλειωτο πόνο
και προσπαθώ να ξυπνήσω,
πάνω από το πέπλο των χορών
και των στημένων γλεντιών.
Πίσω από τα παράθυρα κοιτάζω
τα ξερά πλατάνια και την τρέλα της εξουσίας,
που άγαρμπα θέλει να ορίσει τις ζωές μας
σύμφωνα με το κέρδος της.
Ακούω τα δυνατά μουγκρίσματα
των μηχανημάτων στα ποτάμια
και το σιωπηλό θάνατο των πλατανιών,
και διαβάζουμε φιρμάνια μικρών ανθρώπων
για την εκτέλεση της φύσης.
Τίποτε δεν προβλέπετε να σώσει
αυτόν τον τόπο,
οι άρχοντες με τα χέρια στις τσέπες
μετράν ότι τους απέμενε και τους οβολούς τους.
Στην σέσουλα ο ήχος του γκρο μπετό
κλείνει τους πόρους της μνήμης μας
τελικά ΞΕΧΝΩ,
και η αλεπού μου δείχνει το καμένο της μάτι.
Γιάννης Καρατζούδης
Αρχιτέκτονας Μηχανικός - ποιητής - στιχουργός