του Γιάννη Καρατζούδη
Ένα σφίξιμο έχω στην ψυχή μου
και ήχος γλυκός σαλεύει
τα δένδρα της πατρίδα μου,
που αναζητούν την Άνοιξη
στις ψυχές των ανθρώπων.
Η ανατολή και το ηλιοβασίλεμα
χάθηκαν από την σκόνη του πολέμου,
και στο ακροθαλάσσι ,εκεί στα βραχάκια
μαζί με τους ήχους των κυμάτων,
φτάνουν και τα ουρλιαχτά των πνιγμένων.
Μια άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι
οι ψυχές των παιδιών,
όλες μετρημένες με βαρέλια αργό πετρέλαιο
έτσι αναπτύσσονται οι λαοί, με ψυχές νεκρές.
Τελικά οι θεοί μεταμόρφωσαν
τους ανθρώπους σε θλίψη,
και εγώ υφαίνω τους πόνους
σε μαντίλια για τα μάτια τους.
Γιατί τα φεγγάρια τα βράδια
κλαίνε και έχουν βροχή οι ψυχές μας.
Τα όνειρα μας σαν πουλιά
φωλιές ψάχνουν να κρυφτούν,
μην τους βρει η σφαίρα της<< δημοκρατίας>>
αυτή του μίσους και του κέρδους.
Μικρές οι θάλασσες μας, ψυχές ναυάγια
ζαλίζουν τους ανθρώπους,
Πάμε ανοιχτά πέρα από τα βράχια,
πέρα από το ακροθαλάσσι,
πέρα από τις στολές.
Πάμε μεσοπέλαγα να πεθάνουμε
σαν άνθρωποι ,όχι σαν απομεινάρια
των πολέμων,
εκεί που οι ήρωες είναι
αγρότες, ψαράδες, εργάτες.
Εκεί που σπέρνουν και ψαρεύουν ζωές
εκεί που νεκρές στολές δεν δίνουν το σύνθημα,
ΠΥΡ, ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ.
Γιάννης Καρατζούδης
Αρχιτέκτονας Μηχανικός - ποιητής - στιχουργός