του Πάνου Τσεπενέκα (συγγραφέα)

Είναι πολύ όμορφα τα Καλάβρυτα την άνοιξη.

 Η φύση στα καλύτερά της, τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια, το φαράγγι του Βουραϊκού, τα κοπάδια των προβάτων στακαταπράσινα λιβάδια. Όμως, το πράσινο που άπλωσε απλόχερα η άνοιξη δεν μπορεί να σκεπάσει τα ίχνη του αίματος που άφησε πίσω της η βαρβαρότητα των ανθρώπων.

Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1943 όταν οι Γερμανοί κατακτητές, σε αντίποινα για τηνεκτέλεση 81 Γερμανών αιχμαλώτων από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ,σκότωσαν όλους τους άνδρες των Καλαβρύτων από 13 χρονών και πάνω, καίγοντας ταυτόχρονα όλα τα σπίτια των κατοίκων. Δεν έμειναν μόνο στα Καλάβρυτα. Έκαψαν όλα τα γύρω χωριά της περιοχής συνεχίζοντας τις εκτελέσεις των ανδρών. Δεν σεβάστηκαν ούτε τα ιστορικά μοναστήρια της Αγίας Λαύρας και του Μεγάλου Σπηλαίου, καίγοντάς τα και δολοφονώντας τους μοναχούς. Άξιοι συνεχιστές της βαρβαρότητας των Τούρκων. Οι εκτελεσμένοι Έλληνες άνδρες έφθασαν τους επτακόσιους!

Περπατώντας σήμερα στα αιματοβαμμένα χώματα μπορεί εύκολα ο επισκέπτης να αναρωτηθεί αν υπάρχει και που είναι ο Θεός που επιτρέπει αυτά τα τρομερά εγκλήματα. Σίγουρα όμως παύει να έχει την παραμικρή αμφιβολία για τη βασιλεία του διαβόλου σ’ αυτόν τον κόσμο.

Σήμερα οι άνθρωποι στα Καλάβρυτα ζουν ήρεμα και ειρηνικά. Το σκηνικό της βαρβαρότητας έχει μεταφερθεί σε άλλες γωνιές του κόσμου. Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από την ιστορία και η φρίκη συνεχίζεται.

 Άραγε, ως πότε;!