γράφει η Γεωργία Σταυριανέα
Κάποτε είχα ένα όμορφο όνειρο:
Ονειρευόμουν ένα πλανήτη χωρίς σύνορα. 'Ένα κόσμο χωρίς κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια.
Ονειρευόμουν να ζούσα σε ένα παγκόσμιο πλανήτη - πατρίδα, όπου όλοι θα μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, θα είχαμε ένα θεό, μία ή καμία τράπεζα, ένα ή κανένα νόμισμα, και πολλή μουσική στη μία και μοναδική παγκόσμια γλώσσα, αυτή του σολφέζ.
Ονειρευόμουν μια παγκόσμια τράπεζα γνώσεων, όπου ο καθένας μας θα κατέθετε τη δική του ικανότητα και θα την πρόσφερε ανιδιοτελώς στην υπηρεσία της κοινότητας.
Ονειρευόμουν, όλοι μαζί να καλλιεργούμε τη γη να αντλούμε ενέργεια από τα στοιχεία της φύσης, να ζούμε με την επάρκεια των αγαθών της γης, χωρίς να δολοφονούμε τα ζώα, χωρίς να καταστρέφουμε τα δάση για την ξυλεία, παρά μόνο για να κατασκευάσουμε τα αναγκαία και μόνο προς το ζην μας.
Ονειρευόμουν μια αιώνια παγκόσμια ειρήνη και αγάπη, σ' ένα κόσμο όπου η ύλη θα έπαιζε τον τελευταίο ρόλο και το έλλειμμα αυτής της ανάγκης προς την ύλη, θα εξαφάνιζε όλες τις παρενέργειες όπως πλεονεξία, απατεωνιά, ψέμα, εγωισμός, επιδειξιομανία κ.λ.π..
Όταν άρχισαν να μας μυούν στο παραμύθι της παγκοσμιοποίησης αισθάνθηκα όμορφα, υποδέχθηκα το θεσμό με ενθουσιασμό, χαλάρωσα και αισιόδοξα μηνύματα γέμισαν την καρδιά μου.
Τι ωραία! Ξεκίνησε η παγκοσμιοποίηση, το όνειρο άρχισε να ενσαρκώνεται πολύ πιο γρήγορα από όσο περίμενα.
Ατυχώς, πέρασαν πολύ λίγα χρόνια για να ξεδιπλωθεί η πικρή αποκάλυψη. Για να καταλάβω εγώ μαζί με όλους, πως η μεγάλη φούσκα είχε σπάσει.
Και ναι... δεν υπάρχουν πια σύνορα...γιατί η προσφυγιά και η δυστυχία πλανάται σαν φάντασμα σε όλο τον πλανήτη μας χωρίς διακρίσεις.
Και ναι, υπάρχει μια κοινή γλώσσα... η γλώσσα της ανάγκης, της πείνας και του χρέους.
Τα ζώα δολοφονούνται αφού πρώτα βασανιστούν παρά φύση, για να αποδώσουν τα μέγιστα στους εκμεταλλευτές τους. Και οι πηγές της ενέργειας καταστρατηγούνται και κακοποιείται φύση τους, από τους “ισχυρούς” στο βωμό μιας αισχρής κερδοσκοπίας.
Και υπάρχει πλέον ένας κυβερνήτης. Ένας κυβερνήτης που τον λένε “αγορές”, που δεν έχει πρόσωπο, ένας κυβερνήτης που του χρωστάνε όλα τα κράτη, και στα κράτη χρωστάνε όλοι οι πολίτες, και όλοι χρωστάνε σε όλους και όλοι μαζί στις “αγορές”!
Και η ύλη, αχ ή ύλη... όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε σαν ανάγκη, αλλά έγινε πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, το λένε σπίτι, το λένε εξοχικό, το λένε βίλα, έπαυλη, σκάφος, αυτοκίνητο, ηλεκτρικό ποδήλατο, πατίνι,πλάσμα, υπολογιστή, τάμπλετ, έπιπλα, ντεκόρ, κοσμήματα, ρούχα και παπούτσια ανώνυμα ή επώνυμα: για το πάρτι, για το σπίτι, για τον ύπνο, για το σκι, για προπόνηση, για περίπατο, για την εκδρομή, για το περπάτημα, για, για, για, εκατοντάδες για... και διαιρεί η ανάγκη της ύλης, και χρεώνει, και αρρωσταίνει, και αφανίζει στο βωμό της αυτό που οι πρόγονοί μας ονομάσανε Αρετή...
Η μάνα έγινε γονέας Α και ο πατέρας γονέας Β ή αντίστροφα. Και το φύλλο έγινε ένα! Ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, ούτε μάνα ούτε πατέρας, όσο για τη γιαγιά και τον παππού, όπου νάναι τελειώνει και αυτό, την έχουν γλυτώσει την αλλοτρίωση γιατί προφανώς είναι μια έννοια πολύ προσωρινή..
Η παγκοσμιοποίηση που ονειρεύτηκα έχει γίνει πλέον εφιάλτης!
Ένας εφιάλτης που ολοένα χειροτερεύει. Κατεύθασε και μια παγκόσμια γρίππη με το όνομα “κόμπιτ” να αποτελειώσει ότι έχει μείνει ακόμα όρθιο.
Κι ο φασισμός ξανάζησε σε όλες του τις εκφάνσεις.
Αυτή δεν λέγεται παγκοσμιοποίηση, παγκοσμιοφασισμός είναι. Παγκόσμια παράδοση.
Οι πολίτες του κόσμου τιμωρήθηκαν με εγκλεισμό κατ' οίκον (όσοι έχουν ακόμα οίκον).
Οι οικονομίες καταρρέουν και οι “αγορές” καραδοκούν κερδοσκοπώντας, φτιάχνοντας μαντζούνια και αντίδοτα για να ξορκίσουν το “κακό”, ένα κακό, που λίγοι προφανώς γνωρίζουν σαν είδος και σκοπό.
Ο κόμπιτ είναι πλέον η παγκόσμια δύναμη. Στο όνομά του καταλύθηκαν τα πάντα, μας πήρε δικαιώματα και κατακτήσεις, την ελευθερία και το χαμόγελο. Κατάφερε εκείνο που κανένας δικτάτορας και κανένας στρατός στον κόσμο δεν μπόρεσε να καταφέρει. Μέσα σε μια μέρα πλήρη παράδοση χωρίς να “ανοίξει μύτη”.
Τόσο απλό ήταν. Τόσο απλό είναι. Μια κακή γρίπη έκανε την καταστολή παγκόσμια πραγματικότητα. Τι ακολουθεί; Μπορούμε να μαντέψουμε...
Καιρός είναι να κάνουμε κι εμείς τη δική μας παγκόσμια επανάσταση δίνοντας τη δική μας απάντηση σε όλα αυτά... όλοι μαζί...για τη ζωή μας ρε γαμώτο!
Διάβασα σε ένα παραμύθι:
“Έλα να μαδήσουμε μια μαργαρίτα”
“δεν μπορώ φοβάμαι μη μου πει:δεν σ'αγαπώ”
“δεν πειράζει, θα σ' αγαπώ εγώ”....
“Έλα να φουσκώσουμε ένα μεγάλο μπαλόνι”
“δεν μπορώ μου σώθηκε η ανάσα”
“δεν πειράζει, θα σου δώσω τη δική μου”...